Երեկ նայում էի շենքի վրա թռչող մի թռչունի ու երազում էի նրա մասին։ Այդ պահը տեսնելը այնքան հուզիչ էր։ Հասկացա, որ այնքան հոգնել եմ շատ բաներից, օրինակ հոգնել եմ մարդկանց հետ խոսալուց ու մենակ զգալուց։ Օրինակ հոգնել եմ նաև հավայի խոսալուց ու չզգալուց ոչինչ։ Իսկ ինչ եմ ուզում զգալ, ուզում եմ զգալ, որ իմ մենակությունը իմաստ ունի, որ աշխարհը ինձ համար միայն մենակության մասին չէ։

Ուզում եմ թողնել ամեն ինչը ու միանալ ինչ-որ մեկի գրկում։ Ուզում եմ անհետանալ իմ սիրելիի գրկում, ուզում եմ կորցնեմ ինքս ինձ, ուզում չլինեմ այսքան խիստ, ուզում եմ չլինեմ։

Ինչ լավ է, որ ոչ մեկ չի հասկանում այս լեզուն։ Ինչ լավ է, որ գիրը անհասանելի է։ Բայց նաև նմանապես՝ իմ եսն է անհասանելի ինքս ինձ և ուրիշներին, որի համար ես փոշմանում եմ։