Առաջին քայլը տեսնելն էլ։ Այն ամեն ինչը տեսնելը ինչ շրջապատում է ինձ։ Իմ վերաբերմունքը ինքս իմ հանդեպ, իմ վերաբերմունքը տղամարդկանց հանդեպ։ Իմ տառապանքը ու անհանգստությունը։ Տագնապները, որ ինձ չեն հասկանա, տագնապները, որ ինձ կտեսնեմ։ Տագնապները, որ ինձ կհասկանան, տագնապները, որ ինչ չեմ տեսնի։

Եղանակը անձրևոտ է։ Մեղուն չի թռչում։ Մերին ասում է, որ պետք է խոսեմ իմ իշխանական եսի հետ ու տեսնեմ ինչ է ասում։ Բայց ես խուսափում եմ։ Ուզում եմ նայել ներս, ուզում եմ հարցնել։ Ուզում եմ ասել՝ ինչ ես ուզում։ Ու նա ասի՝ նախ լռություն եմ ուզում, ապա ուզում եմ որ դուռը բացվի ու լույսը թափանցի ներս։ Ուզում եմ խավարի մեջ տեսնեմ աղունակին ու լսեմ զանգերի ղողանձը։ Ուզում եմ խոտը և սարսափելի էակները կարողանան ինձ ասել իրականության համը։ Ուզում եմ խաչափառի հետ քայլես ու եղնիկի հետ վազվզես անտառում։ Դուռը մեկն է իսկ բանալին քո գրպանում։ Երբ բանալին գրպանումդ է՝ դուռը մեկն է։

Տասներորդական ասում եմ, երևացի ու տեսա և գոյությունը կարողացա հասկանալ։ Այն կատարելությունը որին դու ես տենչում, այդ կատարելության կարիքը դու չունես։ Կարողության սահմանը անսահաման է, բայց խնձորի ծառը մեկն է ու ծաղկում է գիսաստղի հետ։ Կողակիցդ սատանան է, և միքտը սուր կանաչապատ տարածք է։ Եթե ձգտնես հորիզոնին, միտքը կդառնա ծառ, ահա վեհագույն ճշմարտությունը, որ նա ասաց ինձ։