Հիշո՞ւմ ես լեռներից թափվող ծաղիկները։ Այն բարձր գագաթները, որոնք երազի հետ հեռանում են։ Գետը, որ հոսում է դեպի այդ լեռներն ու գետի ձայնը։ Անհասկանալին խճճված է։ Հասկանալը կապը արձակելն է։ Բառ առ բառ։ Միտքը շարժվում է։ Զետեղին շարժվում է։ Դու մոտենում ես ականջիս ու շշնջում ես։ Կարողությունը ուժ է, ասում ես։ Կարողությունը ինքնասպասարկում է։ Կարողությունը փրկում է։

Եվ հետո մտածում եմ։ Այս աշխարհի բոլոր երևույթների մասին, բայց նաև, առաջին հերթին, մտածում եմ ինքնաթիռի մասին, սիրո, անկարողության ու վարդերի ձևի մասին։ Երբ գիշերը մոտենում է, բառերս դառնում են ավելի հոսուն։ Գիտես, երբ դու ինձ ասում ես, թե ես ամեն ինչ կորցրել եմ, ես ուզում եմ հիշեմ այն ամենը ինչ արժեք ունի ինձ համար։ Տառերի ձևը։ Կիսատ մնացած գործերը։ Կառուցումը։ Մաքրումը։ Տիեզերքի արարումը։ Խոսքերը, որոնք դառնում են հիշողություններ։ Անզգացմունքության արտահայտումը սիրո մեջ։

Վաղը, նորից, մյուս օրը, նորից։ Ջրերի շրջապտույտի մեջ խառնվում եմ իրար։ Օրերի շրջապտույտի մեջ խառնվում եմ իրար։ Խոսքը կրկնվում է։ Ամպը փոխում է իր դիրքը։ Երեկոն խորանում է ու շրջապատում ինձ։ Թող, որ սերը լցվի սիրտս։ Թող, որ ոչ թե սերը դուրս գա, այլ մնա, ամբարվի, խտանա, ճառագայթի ու պաշտպանի բոլոր բջիջներս։

Գուցե այդ օրը կգա։ Կամ գուցե այդ օրը այսօրն է։ Սիրում եմ քեզ։