Երկուշաբթի օրվա անհանգստությունը չեմ սիրում։ Արթնանում եմ էն մտքով, թե ամեն ինչ վատ է ու ամեն ինչ վերջանում է։ Մամայի հետ խոսալուց անհանգստանում եմ ու ներվայինանում։ Բնակարանի հարցերը տանջում են սիրտս։ Գործը ծանրանում է վրես ինչպես քարը։ Մեդիտացիայի ժամանակ դառնում եմ գետ ու հոսում։

Ի՞նչ է լինելու հետս։ Ինչի՞ է մտքիս հոսքը շփոթում ուղղությունը։ Ինչի՞ է ժամանակը աշխատում իմ դեմ։

Այնքան բան կա անհանգստանալու։ Բայց մի հատ երգում ասում է, ամենագլխավոր անհանգստանալու բաները նրանք են, որ քեզ անակնկալի կբերեն գիշերվա հազարին։ Հուսով եմ ոչ ոք չի մեռնի։ Հուսով եմ եղանակը չի փոխվի։ Հուսով եմ միտքս կհոսի ու կաթիլ-կաթիլ գետ կդառնա։

Խոսքերը չեն փոխանցում այն զզվանքը, որ ունեմ։ Ագրեսիաս ծածկված սեր է։ Սերը գետի մեջ թափված ավելորդություն։ Զզվանքը երանություն է։ Երանությունը լույս։ Զգացմունքները արտահայտումը սահեցնում է գետը։